Obrazy Miasta

Historiofilia

(...) Zupełnie inny charakter mają obrazy Marcina Kędzierskiego, składające się na cykl Dziady Warszawskie. Są to prace malowane na podstawie fotografii ukazujących warszawskie ulice w latach 2010-2017. Kędzierski koncentruje uwagę na demonstracjach, ulicznych zamieszkach, a także na samotnych postaciach żebraków, ludzi na marginesie społecznym. Takie przedstawienie stołecznej rzeczywistości, oscylujące między ulicznymi wystąpieniami i osobami wykluczonymi, kontrastuje z obrazem dominującym w ówczesnych mediach, który ukazywał Polskę jako zieloną wyspę na tle ogarniętej kryzysem finansowym Europy. Kluczowym obrazem dla cyklu jest obraz przedstawiający kondukt żałobny Pary Prezydenckiej w Warszawie 17 kwietnia 2010 roku. Skromny pochód żałobny w formie wojskowych samochodów ciągnących lawety z trumnami Pary Prezydenckiej widoczny jest pomiędzy dwoma grupami ludzi. Kędzierski, zaznaczając szkicowo ludzkie postaci, tworzy z nich zbity, jednolity tłum zdobiony tu i ówdzie biało-czerwonymi flagami. Błękitna droga niczym rzeka rozdziela tłumna dwie części, tworzy dwa brzegi. Orszak żałobny z trumną prezydenta Lecha Kaczyńskiego dokładnie pośrodku obrazu zdaje się jednak nie tyle odchodzić w dal, ale jakby zastyga pomiędzy ludzką masą. Jakby malarz chciał zwrócić uwagę, że nie jest to koniec, zamknięty rozdział prezydentury, ale jej nowy wymiar. Zastyga także tłum, który przypomina potok lawy: spośród czarnych pociągnięć pędzla akcentujących poszczególne osoby przezierają warstwa ciepłych barw (cielisty róż i przytłumiona czerwień). „Nasz naród jak lawa, z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa, lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi: Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi” -te słowa Piotra Wysockiego z III części Dziadów Adama Mickiewicza zdają się przyświecać nie tylko temu cyklowi, ale i całej pracy artystycznej Marcina Kędzierskiego, dla którego obrazem narodu nie jest salon, ale ulica i podwórka-miejsca, gdzie ludzie żyją, spotykają się, komentują bieżącą sytuację bez medialnego fałszu. W dzisiejszych czasach zdaje się mówić artysta, przywołując jako inspirację twórczość Marka Nowakowskiego, również zarysowała się przepaść między elitą władzy i salonem a życiem przeciętnych obywateli, którzy coraz częściej czują się odrzuceni i zapomniani przez tych, którzy przecież mieli działać w ich interesie.

​

​

w wystawie wzięli udział m.in. :

1. Jerzy Jurry Zieliński: „Wyzwolicielom Warszawy”, obraz olejny, wł. prywatna,
„Gorący” obraz olejny (w kolekcji Zachęty)
2. Zbigniew Warpechowski: „Solidaruch” - obiekt, dokumentacja performance
3. Jacek Lilpop: instalacja poświęcona pamięci gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”
4. Jacek Adamas: instalacja „Tusk 154M”, „Wózek”, „Puzzle smoleńskie” i inne
5. Jerzy Kalina: m.in. instalacja „Terrain Ahead”
6. Ignacy Czwartos: cykl obrazów poświęcony Żołnierzom Wyklętym
7. Nona Olejniczak: m.in.„Walizka podróżna”, obiekt, „Ojciec - paintball”
8. Michał Fierek: „Smoleńsk 2010 - całun” (obraz)
9. Marcin Kędzierski: „Pożegnanie Pary Prezydenckiej”, cykl „Dziady Warszawskie”
10. Michał Szlaga: „Anna Proletariuszka”, 2005, fotografia
11. Maciej Drygas: „Usłyszcie mój krzyk” - film dokumentalny poświęcony
antykomunistycznemu protestowi Ryszarda Siwca
12. Wojciech Korkuć: plakaty
13. Pomarańczowa Alternatywa: dokumentacja wybranych działań
14. Akcja Alternatywna Naszość: dokumentacja wybranych działań